И ден денес ко сонлива песна
ќе долета мирис на цреша,
кога пролет ќе расцути в поле
една цреша што мене ме чека.

Кога морав да одам им реков:
се` што имам, и куќа и нива,
нека земе што му треба секој,
но црешата да ја најдам жива.

Што е тоа во луѓето тажно
што живеат во животи туѓи?
Кој во моето минато плови
сосем мирно и без да се срами?

Само ветерот гласот го слушна
и ко ехо се врати пак в душа.
Убава песна не сака баш секој
и на славеј камен фрла некој.

Што е тоа во луѓето тажно
што живеат во животи туѓи?
Кој во моето минато плови
сосем мирно и без да се срами?

Не е небо ова што ви нудат,
не е сонцето злато што свети,
ако можат би го продале Бога,
а нив само еден ќе им суди.

Што е тоа во луѓето тажно
да живеат во животи туѓи?
Кој во моето минато плови
сосем мирно и без да се срами?

Што е тоа во луѓето тажно
што живеат во животи туѓи?
Кој во моето минато плови
сосем мирно и без да се срами