И ден денес ко сонлива песна ќе долета мирис на цреша, кога пролет ќе расцути в поле една цреша што мене ме чека.
Кога морав да одам им реков: се` што имам, и куќа и нива, нека земе што му треба секој, но црешата да ја најдам жива.
Што е тоа во луѓето тажно што живеат во животи туѓи? Кој во моето минато плови сосем мирно и без да се срами?
Само ветерот гласот го слушна и ко ехо се врати пак в душа. Убава песна не сака баш секој и на славеј камен фрла некој.
Што е тоа во луѓето тажно што живеат во животи туѓи? Кој во моето минато плови сосем мирно и без да се срами?
Не е небо ова што ви нудат, не е сонцето злато што свети, ако можат би го продале Бога, а нив само еден ќе им суди.
Што е тоа во луѓето тажно да живеат во животи туѓи? Кој во моето минато плови сосем мирно и без да се срами?
Што е тоа во луѓето тажно што живеат во животи туѓи? Кој во моето минато плови сосем мирно и без да се срами
|