Ми запиша и Бог на дланкиве
да бидеш свето место за мене,
од тоа место до мојот сон
ме дели желба тешка еден сон.
А денот не е ден ни мракот ноќ
и без тебе не чувствувам моќ,
од твојот образ до мојот сон
не` дели солза тешка еден тон.

Моја си замка, паднав и спијам,
сите си мислат дека се кријам,
нема да пројде само од себе,
се` ме боли после тебе.

Кој магија ли црна прати
љубовта моја да ја скрати?
Од бела змија отров зема,
па болна легна, лек ти нема.

Come hold me tight
let your body sway right next to mine.
Love me tonight
let me find a way to make it right.

Јасно е во ноќва
кому ѕвонат ѕвона
и со кој спиеш ти
на Рузвелтова три.

Дај, разбуди се, го нема сонот на вљубените
и оди си, ти чувам место во спомените,
но некогаш тргни низ времето и просторот
и дојди на место на злосторот.

Е, е, еве деветта веќе поминав, чека и десетта
и добро, е таа лименка
душа ми милува исто ко девојка.
О, Боже.

Црвени, зелени, жолти,
ма немаат ништо против,
секоја моја ќе биде,
еј, ноќва стварно ми иде.

Тој поглед се` ми значи,
ќе ти дарам топла душа,
твоето срце лед што зрачи
ќе се стопи, ќе ме слуша.
И би дарил вишни неба,
дај ми место покрај себе,
ти си сонот што ми треба,
никој не е како тебе.

Немаш ни благодарам
зашто се трудев да те сфатам,
да те љубам, да те вратам.
Немаш ни благодарам
ниту, пак, надеж да ми дадеш
и пак срце да ми крадеш.
Немаш ни благодарам,
си одиш ти, а надвор лие,
око тажно солза крие.
Немаш ни благодарам,
немаш ни благодарам.
Насмевка немаш, се` ми земаш,
сега знам ти срце немаш.
Немаш ни благодарам
се` што ти дадов се` ми зема,
што те немам што ме немаш.
Немаш ни благодарам
зошто е крај, крај на чинот,
пепел само во каминот.
Немаш ни благодарам.