Во мене душа остана
да можам да преживеам,
со дел од себе постојам,
во срцево умирам.

Никој како тебе не бакнува
за тоа си родена,
не знам дал` ќе успеам
да простам се` и да заборавам.

Боже, не ми треба ништо друго
дур сум жив под ова небо,
топла постела и очи што ги знам.
Боже, ангели од небо прати,
таа нема да се врати.
Чувај ја од зло, таа нема никој свој.

Нема никој свој,
Боже, чувај ја од зло

Не е месечината во ноќва што ми свети,
светат очи љубов преполни.
Не е месечината во ноќва што ме опи,
пијам усни меки и заводливи.

А мојот живот - игри без граници,
уморна приказна, скинати страници,
празни неиспишани.
А мојот живот е вечно паѓање,
се` да се собере пораз ќе остане,
навики стари во мене.
Тоа и ќе остане

Среќна ли си ти сега кога носиш злато
или несреќна што на мое место
туѓи дланки треперат? Тоа срце кому припаѓа?

Среќна ли си ти далеку од мене мила
или спомени гребат како груба свила?
Дали најде мир таму кај што од мене се скри?

Верувај, ништо намерно,
не сакав да ни се случи најлошо.
Гордоста не` донесе до дно.
Можам да не те сакам,
не и да заборавам,
а за тоа ти си ми должна до крај

Јас не сум виновен,
ти ми требаш како добар ден
и после се` да сме сами под ѕвездите.
На чекор од тебе, а никако до тебе,
јас не сум виновен што ти си ми се`.

Што е тоа во луѓето тажно
што живеат во животи туѓи?
Кој во моето минато плови
сосем мирно и без да се срами?