Кога ноќта така сака, лесно фати ме за рака и не мисли на светот познат и возови што доцнат.
Спие градот, сите сонат, само срцата ни ѕвонат, не сме биле одамна вака сами ти и јас.
Не е месечината во ноќва што ми свети, светат очи љубов преполни. Не е месечината во ноќва што ме опи, пијам усни меки и заводливи.
Нема никој ова време, ние ко листови на ветер, знам, ти си иста како мене, сакаш усни да ми земеш.
Не е месечината во ноќва што ми свети, светат очи љубов преполни. Не е месечината во ноќва што ме опи, пијам усни меки и заводливи.
|