Ти си немир што ме тера
да се премислам,
да верувам во љубовта,
да научам да простам
зошто секој простува
и барем еднаш се покајува.
Ех, да најдеш некој повод или причина
на полноќ да ме разбудиш,
ќе откриеш во очи дека било вистина
штом велат дека пак не заљубив

Во ноќна игра ти ми пееш,
(је, је, је)
малку треба да ме запалиш.
О, дали знаеш да се љубиш?
(је, је, је)
Барем вечерва биди слободна,
што ќе посакаш се` ќе направам, љубена

Иконо моја, за душа рај ми беше само ти,
но небото те скри.
О, колку боли, но казна моја ти си,
мило мое, казна си моја ти.

Излажи ме уште еднаш кажи дека не ми требаш да не бидам твое минато
заведи ме уште еднаш кога веќе срце немаш
и каменот ми е потопол од него

Илузија во мисла видена,
на сон создадена, за мене чувана,
самовила во бело ми доаѓаш пак ко магија,
ти ѕвезда скитница во магли скриена
за мене избрана, ко илузија си ти.

Солзи прават златен прстен,
мојот проштален дар,
да те чува дури патуваш,
место мене да те допира

Дојдов пак, тајно моја,
ѕвезда праќам да те повика.
Ништо не е сменето,
шушка молика.
Темно е, тајно моја,
а во душа светат фенери.
Се` што имав заложив
да ти пеам под пенџери