Чекорев по нејна улица
како блажен месечар
и со стапки среќата ја мерев.
Мислата ми годеше,
колку ли уживаше
мојта драга синоќа со мене.
Есенските дождови наполниле олуци,
се` е влажно, а во душа гори.
Колку среќа небеска
во крвта моја балканска,
таква среќа дури страв ми створи.
Дај, дај ми твои усни да ги љубам
нај, нај, се` до зори злато мое,
рај, рај е покрај тебе штом те сакам
знај, знај се` ми годи безмерно.
Дај, дај ми свои крила јас да летнам
нај, нај, се` до зори злато мое
рај, рај, во твојте очи ѕвезди бројам
крај, крај не ќе дојде никогаш.
Застанав пред твојта капија,
срцето да го напијам,
да се смири трепетна рака.
Врз неа заспала свила разлеана,
дали знае колку ја сакам?
В постела гушнати излишни се зборови,
затворам очи, сонувам во боја.
Кога ја допирам
и` се краде воздишка,
сиот свет запира.
Дај, дај ми свои усни да ги љубам
нај, нај, се` до зори злато мое,
рај, рај е покрај тебе штом те сакам
знај, знај се` ми годи безмерно.
Дај, дај ми свои крила јас да летнам
нај, нај, се` до зори злато мое
рај, рај, во твојте очи ѕвезди бројам
крај, крај не ќе дојде никогаш.
Никогаш...
|