Гори мојто срце в ноќва студена,
сал за тебе збори, прости,
кој што љуби душо може и да погреши.

Ех, да можам ноќва би ја дал вселената
повторно од твојте усни да се опијам,
на гради да ти заспијам.

Ние парче од Европа сме,
од вистината не бегајте,
топли прегратки раширете,
покрив од срца издлабете!

Како ѕвезден прав ти негде исчезна,
те молев немој да ме оставаш сам
од сонот да се разбудам.
Не, не, не, не.

Tražim na tom licu osmijeh,
odavno ga tuga mori,
saznala je šta je život,
suze stale i ne govori.

Zvijezdo sjevernice,
noću na nebo što svijetiš,
da li ljubavne nemire
možeš ti da osjetiš?

Ima li dan za nas,
da otkrijem zašto sam živ?
Da bacim veo od tuge i zla,
da potpišem da sam ja kriv?
Ima li bar jedan dan za nas,
da otkrijem zašto sam živ?
Da bacim veo od tuge i zla,
da potpišem da sam ja kriv?
Prošlosti!

Kad varaš ti to prolazi,
a kad ljubim ja to ne valja.
Šta sam ti u životu, reci mi?

Kažem Lejdi, oči su ti zvijezde,
ostani bar noćas,
mrak će da me pojede.

I tonem u san duboki da nađem sebi mir,
bežim od ružne stvarnosti,
al’ vidim te tamo opet s njim,
pored mene prolaziš,
kao da me ne znaš odlaziš.
Odlaziš...

Pogledaj u mene, pogledaj u sebe,
postali smo ranjivi (postali smo ranjivi).
Pogledaj u mene, pogledaj u sebe,
nema više ljubavi (vidiš da smo stali).
Osjećam, tvoj strah u mene udara.